Zwitserlaan

Muilkorfplicht

Het is een lang omstreden punt geweest in Zwitserland: de verplichting om mondkapjes in het openbaar vervoer te dragen. Vanaf maandag is het dan toch zover. In trein, tram, bus, boot, kabelbaan en andere openbare middelen van vervoer is een mondkapje verplicht. Uitzondering: je mag het mondkapje af doen om te eten of te drinken. Er wordt daar van het gezonde mensenverstand uitgegaan: je hoeft niet bij elk hapje of slokje je mondkapje af en op te doen.

Het moge duidelijk zijn dat de restauratierijtuigen van de SBB in populariteit zullen stijgen: voor een handvol Zwitserse foppen krijg je een drankje en kan je dat mondkapje afzetten. Maar daar wilde ik het niet over hebben – al schrijf ik dit terwijl ik van een biertje in het restauratierijtuig op weg naar huis geniet. Zonder mondkapje, want bier door een rietje…

Het is erg merkwaardig hoe men tot de muilkorfplicht in het OV kwam. Eigenlijk was Zwitserland voorbeeldig op weg. Het aantal infecties en het aantal patiënten met “Corona” op de IC was laag, veel lager dan bijvoorbeeld in Nederland. De regering nam een – laten we zeggen – moedig besluit en liet veel Coronabeperkingen varen. De kantons konden zelf beperkingen opleggen als ze dat nodig vonden.

Al gauw bleek dat het aantal besmettingen weer toenam. De belangrijkste bron waren clubs en discotheken die weer open mochten. Hoewel er “registratieplicht” was, bleek dat in sommige gevallen een wassen neus: mensen die al “ingedronken” waren, zetten simpelweg “Donald Duck” als naam en “Duckstad” als woonplaats op de registratielijst. Overigens: sommige clubs deden het wél goed en controleerden de persoonsgegevens wél zoals het hoort. Desondanks: al gauw was Zwitserland weer terug op meer dan honderd besmettingen per dag – een groot deel daarvan was terug te voeren op één party-animal dat besmet was en in een weekend meerdere discotheken bezocht.

Door de toename van het aantal besmettingen – zoals gezegd: hoofdzakelijk vanwege de opening van clubs en discotheken – kwam dan uiteindelijk het draagvlak voor de muilkorfplicht in het OV. Niet dat OV en discotheken veel met elkaar te maken hebben – maar besluitvorming gebeurt vaak vanuit de buik en niet vanuit het hoofd.

Aanvankelijk probeerden de kantons de plicht zelf in te voeren. Belachelijk – in een ritje van Olten naar Bern passeer ik in 26 minuten vier of vijf kantonsgrenzen. Gelukkig kwam de regering tot het inzicht dat een nationaal besluit zinvoller is dan een bonte schakering van regelingen in het OV per kanton. Het doet er eigenlijk niet toe of dat een muilkorfplicht is of niet. Landelijk geregeld is goed geregeld voor het OV.

Coronacratie

Zwitserland is neutraal. Maar virussen trekken zich daar weinig van aan. En met Italië net om de hoek wekt het dan ook geen verbazing dat het Coronavirus de Zwitserse neutraliteit schaamteloos geschonden heeft. Maakt u zich geen zorgen, we leven allemaal nog en in de familie Laan hebben we meer zorgen over onze kleine Quinten die met een doodgewone griep recordwaardes op de thermometer brengt.

In de rest van het land slaan de regelneven echter genadeloos toe. En zoals u dat van Zwitserland verwacht: de maatregelen om het Coronavirus in te dammen zijn van kanton tot kanton verschillend.

Sinds een paar dagen geldt er een samenscholingsverbod voor groepen van meer dan 1000 personen. Dat betekent bijvoorbeeld dat sportwedstrijden zonder publiek gespeeld moeten worden en ook het grote carnaval van Basel moest vanwege het verbod worden afgezegd. Het lijkt een schoolvoorbeeld van de Zwitserse compromisbereidheid dat een dergelijk verbod op landelijk niveau kon worden afgekondigd. Maar de regering heeft het waarschijnlijk vooral gedaan omdat dit een maatregel is waar de politiek niet “tegen” kan zijn en omdat er op deze manier radikalere kamikazemaatregelen kunnen worden voorkomen. Onze radicaalrechtse SVP gebruikt het virus namelijk om bikkelharde propaganda te voeren tegen het vrije personenverkeer met de EU – iets waar we in mei een referendum over hebben. Ongefundeerde kreten als “we hebben 70.000 grensarbeiders tussen Italië en Zwitserland – nu zie je wat er van komt”. In het parlement verscheen SVP-exponente Martulo-Blocher (inderdaad de dochter-van) met mondkapje. Ze werd ogenblikkelijk door de voorzitster gesommeerd het kapje af te nemen of de zaal te verlaten – ze koos voor het laatste. Merkwaardig, aangezien juist de SVP een fervent voorstander van het verhullingsverbod is. Maar blijkbaar moet dat verbod alleen voor niet-SVP’ers gelden.

Maar niet alleen op nationaal niveau houdt het virus onze gemoederen bezig. Ook op kantonaal niveau wordt men nu actief. Gezondheidszorg is namelijk iets kantonaals en elk kanton beschikt over kantonsartsen die met wisselende geestdrift staan te trappelen om verdergaande maatregelen aan te kondigen. Het samenscholingsverbod mag kantonaal namelijk aangescherpt worden. En dat gebeurt dan ook en wel op zijn Zwitsers. Een klein overzicht:

Zürich. Geen verdere beperkingen
Bern. Evenementen met minder dan 1000 deelnemers kunnen plaatsvinden indien geen van de deelnemers de laatste 14 dagen in een van de risicogebieden is geweest en er een lijst van aanwezigen wordt opgesteld.
Luzern. Evenementen moeten vantevoren via een speciaal formulier gemeld worden.
Uri. Evenementen zonder deelnemerlijst moeten vantevoren via een speciaal formulier gemeld worden.
Schwyz. Evenementen met 150 tot 999 deelnemers worden alleen toegelaten als er een formulier wordt ingevuld en er een aantal nadere criteria wordt vervuld (hygiënemaatregelen, zieke personen en mensen die tot voor 14 dagen in een risicogebied waren mogen niet deelnemen, …)
Nidwalden: Evenementen met meer dan 200 deelnemers zijn niet toegestaan.
Obwalden: Organisatoren moeten vantevoren samen met het kanton een risicobeoordeling maken.
Basel-Stad: Voor evenementen met 200 deelnemers of meer is vantevoren toestemming nodig.
Basel-Landschaft: geen aanvullende beperkingen
Solothurn: Van het laten doorgaan van evenementen met 150 tot 999 deelnemers wordt afgeraden. Vantevoren is een risicobeoordeling met het kanton verplicht.
Graubünden: van het doorvoeren van evenementen met meer dan 50 deelnemers wordt dringend afgeraden.

Wel, zo kan ik nog wel even doorgaan. Als u weet hoe grillig de kantonsgrenzen in Zwitserland lopen, dat er nog altijd vrij personenverkeer tussen de kantons mogelijk is (jawel!) en dat virussen geen flauw benul van kantonsgrenzen hebben, kunt u zich voorstellen hoe vreselijk belangrijk deze verschillende kantonale maatregelen zijn…

Heeft u een afspraak?

Zwitsers zijn gek op plannen. Liefst maanden of jaren vooruit. Misschien komt het wel doordat ze niet van onzekerheden houden. De opzegtermijn van je huishuur is hier vaak 3 maanden of meer, de opzegtermijn van je baan kan makkelijk oplopen tot een half jaar.

Goed, je went eraan. Of toch niet? Vandaag ging Annina naar de fietsenmaker om haar elektrische fiets te laten nakijken. Ze fietste er speciaal voor naar Oftringen, naar een filiaal van de keten waar de fiets was gekocht. Quinten aankleden, in de aanhanger zetten en nog eventjes gebeld of de zaak wel open is. Geen gehoor. Dan maar hopen dat ze niet dicht zijn.

Prachtig, de winkel blijkt open te zijn. Maar op de vraag of de fiets nagekeken kan worden volgt een bits “Händ Sie ä Termin?” Heeft u een afspraak?

Heeft u het ooit zo zout gevreten? Een afspraak bij de fietsenmaker om je fiets te laten nakijken? Ik niet, zelfs na 10 jaar Zwitserland niet.

Maar er was geen ontkomen aan. Nee, zonder afspraak gaat helemaal niks. Nee, u kunt de fiets niet hier laten, u kumt m pas brengen op de dag van uw afspraak die u niet heeft.

Dat was dan de laatste fietstocht naar het – overigena foeilelijke – Oftringen. We gaan zoeken naar een atypische Zwitserse fietsenmaker die niet alleen op afspraak werkt…

Over arbeid gesproken (3)

Ik schreef u al een jaar of zeven geleden over het fenomeen Zwitserse feestdagen. Naar goed Zwitsers gebruik zijn die immers van kanton tot kanton verschillend. Ik heb u toen een handig tabelletje gegeven zodat u bij een bezoek aan Zwitserland nooit voor verrassingen komt te staan. Of u moet op Tweede Pinksterdag in Appenzell Ausserrhoden boodschappen willen doen. Het zetduiveltje heeft verhinderd dat mijn tabelletje dit als een feestdag heeft aangemerkt. Gelukkig heb ik in de laatste 8 jaren geen klachten gehad over of van mensen die op 2e Pinksterdag speciaal naar Appenzell Ausserrhoden reden en voor de gesloten deuren van de lokale Migros in tranen – danwel woede – uitgebarsten zijn.

Op dit soort punten lijkt Zwitserland wel op een EU in het klein. Want ook in de EU verschilt het aantal feestdagen van land tot land. Als u de link opent, begrijpt u inmiddels waarom Zwitserland niet in dat rijtje staat. De journalist van nu.nl staat natuurlijk nog in Appenzell Ausserrhoden de openingstijden van de Migros te bestuderen – logisch nietwaar?

Toch een paar tips. Houdt u van feest en vrije dagen? Waarom zou u dan naar Finland verhuizen? Kom gezellig in Ticino wonen. U heeft er net zo veel feestdagen als in Finland en het is er minder fris. In de bergen zijn er toch voldoende gelegenheden voor wintersport. Er zijn ook minder muggen dan in Finland – maar toegegeven: er is ook geen midzomernachtzon.

Bent u een noeste werker, wilt u eens wat anders dan Nederland en houdt u er niet van om links te rijden? Kom naar Appenzell Ausserrhoden. De Migros is er op Tweede Pinksterdag dicht – en op niet meer dan zeven andere feestdagen in het jaar. En als u de Brexit zou missen (alles is mogelijk), weet dan dat in Zwitserland bij vrijwel elk referendum weer de vraag opduikt, dat de EU wellicht alle verdragen met Zwitserland opzegt als u “nee” (of “ja”) stemt. Afgezien van het feit dat u waarschijnlijk helemaal geen stemrecht in Zwitserland hebt en al helemaal niet in Appenzell Ausserrhoden.

Maar ook voor de tussenmaten heeft Zwitserland van alles in de aanbieding. Heeft u graag 9 feestdagen per jaar? Kan. Kom naar Bern, Basel of Waadt. Liever 10? In Zürich en Thurgau wordt u op uw wenken bediend. Carnavalesks? Graag 11 feestdagen? Kom naar Glarus. Er zijn weliswaar maar 10 officiële feestdagen, maar de Berchtoldsdag (2 januari) wordt ook als een feestdag behandeld. Appenzell Innerrhoden en Luzern hebben 13 feestdagen per jaar, Aargau, Uri en Schwyz hebben er 14 en zoals gezegd, Ticino heeft er 15. Alleen als u graag 12 feestdagen per jaar heeft, moet ik u teleurstellen. Dan zult u echt naar Griekenland moeten.

De belastingen en de wapens

Terwijl mijn Nederlandse stem voor het Europese Parlement op weg is naar Den Haag, is er in Zwitserland ook nog huiswerk te doen. Dit kwartaal is het een bescheiden hoeveelheid: twee referenda op landelijk niveau en ééntje op kantonaal niveau. Maar het zijn wel stevige jongens, die de gemoederen behoorlijk in beweging houden.

Het eerste referendum op landelijk niveau gaat over schieten. Dat doen ze graag in Zwitserland – het verhaal van Wilhelm Tell mag bekend worden verondersteld; terzijde zij gemeld dat ik op het moment dat ik dit schrijf een stuk appelvlaai consumeer. Er zijn erg veel schutters en schutterijverenigingen met soms lange tradities. En natuurlijk is er in Zwitserland ook nog een lange dienstplicht. Dienstplichtigen bewaren hun Sturmgewehr gewoon thuis en het is wel even wennen om op het perron omgeven te zijn door een horde militairen die zijn wapentuig meesleept. En elke zoveel tijd moeten dienstplichtigen laten zien dat ze nog in staat zijn hun wapen te hanteren. Deze schietoefeningen heten in de volksmond äs Obligatorisch – het is zo vanzelfsprekend dat hierbij geschoten wordt dat er niet eens een verwijzing naar “schieten” in die term zit.

Het moge duidelijk zijn dat er bij schietgrage Zwitsers emoties en onderbuikgevoelens boven komen als je zegt dat een ongeluk in een klein hoekje zit en je met zo’n Sturmgewehr en ander militair speelgoed toch wel goed moet oppassen. “Men neemt ons het recht op wapens af”. Tja. Ik vind het niet zo’n gek idee, dat er even gekeken wordt voordat je iemand een wapen geeft.

Het andere onderwerp roept ook veel onderbuikgevoelens op: belastingen. Men beweert dat je in Zwitserland niet over geld praat (“je hebt het gewoon”). Nou, echt wel. En we ontkomen er ook niet aan: de Zwitserse belastingregels moeten worden herzien. Net als in Nederland hanteren veel Zwitserse kantons veel lagere belastingtarieven voor bedrijven die hier alleen hun brievenbus hebben. Zwitserland (en Nederland) staan daarom op een grijze/zwarte lijst van belastingparadijzen en de druk om van die lijst af te komen wordt steeds groter.
Op zich een goed plan dus om de belastingtarieven aan te passen en die toch al enorme winsten genererende internationale clubs eens normaal belasting te laten betalen net als iedereen. Het plan van de regeringen is echter anders: men wil de belasting voor alle juridische personen flink verlagen. Hoe dat dan moet met teruglopende belastinginkomsten wordt er niet bij verteld. Al eens eerder heeft het volk een dergelijke Unternehmenssteuerreform afgewezen. Nu is er wat nieuws bij bedacht: de staat zal als compensatie voor het volk twee miljard frank per jaar in de AHV-pot (zeg maar de AOW) storten. Kleiner gedrukt wordt vermeld, dat we daarvan we 1,2 miljard frank zelf betalen door een BTW-verhoging.

Dat is wel een rare gang van zaken. De voorstanders van deze package deal vinden het goed dat zo twee problemen met één referendum worden “opgelost”, maar het is toch op zijn minst vreemd, dat twee nauwelijks verwante onderwerpen nu in één referendum terechtkomen waarin je dus maar één keer ja of nee kunt zeggen. De enige overeenkomst tussen beide dossiers is dat het “hoofdpijndossiers” van de Minister van Financiën zijn. Maar er zijn voldoende farmaceutische bedrijven in en om Basel die de minister graag een hoofdpijnpoedertje verkopen.

Mijn stembus is een brievenbus

En weg is mijn stem, op weg naar Nederland.

U mag, als inwoner van Nederland, pas op 23 mei naar de stembus. Maar wij als Nederlanders buiten Nederland gaan al eerder. Dat moet ook, want de klassieke posterijen op onze planeet maken niet allemaal even veel tempo. Woon je in een land met prutpost, dan heb je gewoon pech want de tijd tussen het bekendworden van kandidatenlijsten en 23 mei is dan vaak te kort. Als u ooit een vakantiekaartje uit Italië, Griekenland of een echt verre bestemming naar Nederland stuurde, weet u waarover ik spreek.

Nederlanders in Italië, Griekenland en andere EU-landen mogen overigens ook in hun woonland aan de verkiezing deelnemen en stemmen dan op de kandidaten uit dat land. Zo kunnen de slakkenposterijen in elk geval bij EU-verkiezingen omzeild worden. Dubbel stemmen mag natuurlijk niet en omdat de EU-landen hun kiesregisters naast elkaar leggen wordt daar ook op gecontroleerd.

Voordat we de uitslagen van de EU-verkiezingen te zien krijgen, komen hier in Zwitserland eerst nog wat referenda voorbij. Die overigens ook met de EU te maken hebben: het aanpassen van het wapenrecht en het belastingrecht aan de EU-normen.

Nederlanders buiten Nederland

We zijn met een miljoen. Ongeveer, want niemand weet eigenlijk precies, hoeveel Nederlanders er buiten Nederland zijn. Nederland heeft immers geen sluitende ledenadministratie. Aan elke lijst met Nederlanders die de Nederlandse administraties leveren kunnen, kan ik gegarandeerd één Nederlander toevoegen die er niet op staat.

Maar hoe dan ook: we zijn met een heleboel. En vrijwel allemaal hebben we regelmatig met Nederland te maken. En lopen daarbij tegen problemen aan. Als trouwe lezer van deze blog weet u precies wat voor problemen dat zijn: als je niet meer in Nederland woont, wordt het ineens veel lastiger om je paspoort te vernieuwen, om mee te doen aan de verkiezingen voor Tweede Kamer en Europees Parlement, om een Nederlandse bankrekening aan te houden of te openen, om te kunnen communiceren met Nederlandse instanties zoals de belastingdienst, de sociale verzekeringsbank, je pensioenfonds, enzovoort. En denk je je voorbeeldig te gedragen als buitenlander in je woonland, door te integreren de nationaliteit van dat land aan te vragen, dan is in veel gevallen je Nederlandse paspoort ineens niet meer geldig en ben je geschrapt van die (niet bestaande en ook niet volledige) ledenlijst van Nederland.

Omdat die problemen vaak gelden voor alle Nederlanders buiten Nederland (NBN’ers), heb ik samen met een aantal andere NBN’ers een stichting opgericht die die problemen te lijf wil gaan: de Stichting Nederlanders Buiten Nederland (SNBN).

En natuurlijk liepen we daarbij meteen tegen een paar van die bekende NBN-problemen aan. Van onze lange lijst met Nederlandse banken zijn er maar twee of drie die überhaupt een rekening voor ons willen openen. Want alle bestuursleden wonen buiten Nederland. Een aantal zelfs in landen waarbij het de Nederlandse banken al gauw dun door de broek loopt. Zwitserland, Verenigde Staten, alle alarmbellen gingen rinkelen. Een gesprek bij één van de banken die in aanmerking kwamen, zou volgens de bank zelf een minuut of twintig gaan duren. Al gauw bleek dat het hele IT-systeem niet ingesteld was op stichtingen met buitenlandse bestuurders. De helpdesk moest eraan te pas komen en pas na meer dan een uur verlieten wij het pand – in de overtuiging, een rekening te hebben geopend. De check op het hoofdkantoor zou, zo was ons verzekerd, een formaliteit zijn. Drie dagen later was er inderdaad mail van de bank. Niet met ons rekeningnummer, maar met een ellenlange vragenlijst. Precies. Dat dus.

Als je zoiets aan een Nederlands politicus vertelt, staat hij of zij je vaak met open mond aan te staren. Echt waar? Zo lastig? Dat zou toch niet mogen!

Welaan, daarom presenteerde de SNBN zich vorige week donderdag, 18 april, op een persconferentie direct naast het hoofdkantoor van de Nederlandse politiek. En vijf Tweedekamerleden stonden ineens gebroederlijk en gezusterlijk voor een banner met ons splinternieuwe logo erop. Ze waren het verbazend eens: NBN’ers zijn ambassadeurs voor Nederland en zouden beter geholpen moeten worden als zij hun band met Nederland willen onderhouden. Natuurlijk gaan we de dames en heren kamerleden aan hun mooie beloftes houden.

De eerste testcase komt eraan. Eergisteren kreeg ik mijn stembiljet voor de verkiezingen voor het Europees Parlement (ja, u in Nederland moet daar nog een week of vier op wachten, dat weet ik). Deze keer gaan de verkiezingen nog vrij moeizaam voor veel NBN’ers: een vrij dikke envelop moet vanuit de buitenste buitenlanden binnen vier weken op tijd in Nederland aankomen. Hebt u ooit vakantiekaartjes uit Italië of Griekenland naar uw vrienden en bekenden in Nederland gestuurd? Dan begrijpt u dat het helemaal niet vanzelfsprekend is, dat de stemmen van Nederlanders in Italië of Griekenland op tijd aan gaan komen.

Maar hopelijk gaat het de laatste keer op die manier. Er is een nieuwe kieswet in aantocht. In het concept van die wet staat, dat wij NBN’ers onze stemmen voortaan naar elk Nederlands consulaat en elke Nederlandse ambassade mogen sturen. Dat is een hele verbetering, want dat betekent dat je stembiljet vaak met binnenlandse post mag en dat gaat sneller dan internationale post. Toch zijn er in dat concept-wetsvoorstel nog heel wat puntjes die op diverse i’s gezet moeten worden. Daar gaan we als SNBN de komende tijd werk van maken. En natuurlijk is te hopen dat de kamerleden die tot nu zo welwillend knikten op onze persconferentie, woord gaan houden en onze verherbeterde voorstellen voor de Kieswet door de politiek heen loodsen.

Nood breekt wet?

Nu de Brexitdatum van 29 maart steeds dichterbij komt en de kansen op een goed geregeld vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de EU steeds kleiner lijken te worden, krijgen Nederlanders in Groot-Brittannië, maar ook Britten in Nederland, het heet onder de voeten. Tot nu toe gaf het vrij verkeer van personen en goederen in de EU hen vrij veel zekerheid over hun leven aan de andere kant van de Noordzee. Wonen, werken, studeren in een ander EU-land is relatief makkelijk mogelijk. Maar als je land ineens de EU verlaat, zijn ook die zekerheden ineens niet meer zo zeker.

De allermakkelijkste oplossing om die zekerheid alsnog te krijgen is: de nationaliteit van je woonland aannemen. Veel Britten in Nederland en veel Nederlanders in Groot-Brittannië komen daarvoor in aanmerking, maar Nederland verlangt daarbij in veel gevallen, dat ze van hun bestaande nationaliteit afstand doen. Dat is dan weer een heel grote stap, die veel mensen -begrijpelijk- niet of slechts schoorvoetend willen zetten. Immers, de weg terug naar je moederland wordt dan ineens heel lastig. Natuurlijk kun je als Britse toerist prima Nederland bezoeken. Maar als je langer of zelfs definitief terug wilt naar Nederland, ben je als Brit straks een immigrant uit een niet-EU-land en moet je door de complete mallemolen van de Nederlandse Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Je bent immers geen Nederlander meer en dat je ooit Nederlander geweest bent, interesseert de IND bitter weinig. U bent een vreemd’ling zeker, die verdwaald is zeker, ‘k zal eens even vragen naar uw naam, paspoort, kleur ogen en nog véél meer voordat u verder op de Nederlandse deur mag kloppen.

Daarom heeft D66 een voorstel voor een noodwet ingediend, die het bij een Brexit mogelijk maakt om voor de betroffenen een dubbele, Brits-Nederlandse, nationaliteit aan te houden. En nu verwacht u van mij hieronder waarschijnlijk een pleidooi voor die noodwet. Want u kent mij als een fervent voorstander van dubbele nationaliteiten.

Maar nee, ik ben eigenlijk faliekant tegen die noodwet.

Natuurlijk zou het voor de betroffene Britten en Nederlanders mogelijk moeten zijn om een dubbele nationaliteit te hebben. Maar via een noodwet? “Een unieke situatie die om unieke maatregelen vraagt”, beargumenteert D66 de wet. Maar is het dan werkelijk een unieke situatie? Kom nou. Over de hele wereld wonen Nederlanders in landen, waar het politieke klimaat en de relatie met de EU en Nederland telkens weer verandert. Landen die vaak veel moeizamere verhoudingen met Nederland hebben dan een Groot-Brittannië na een Brexit. Dat brengt voor veel van die Nederlanders fundamentele onzekerheden over wonen, werken, studeren. Je verblijfsvergunning in Kakofonistan, Achteraffistan of Afgelegerije moeten verlengen en dan maar weer hopen dat er niet ineens een andere politieke wind waait waardoor je ineens je biezen zou moeten pakken – het liefst leef je zonder een dergelijke onzekerheid. En de makkelijkste oplossing is vaak een kakofonische pas, het achteraffistaanse inburgeringsexamen afleggen of de nationaliteit van Afgelegerije aannemen. Maar ja, die ellendige Rijkswet op het Nederlanderschap vol negentiende-eeuwse zwaargereformeerde spruitjeslucht…

Nee, Brexit is géén unieke situatie. Brexit speelt zich alleen heel dicht bij Nederland af en staat daarom vol in de Nederlandse schijnwerpers. Als de nieuwe dictator van Kakofonistan alle banden met Nederland verbreekt omdat hij toevallig niet van oranje houdt, heeft dat voor de Nederlanders aldaar precies dezelfde gevolgen als Brexit voor de Nederlanders aan de overkant van de Noordzee. Maar een Achteraffexit valt niet zo op dus sluimert de Nederlandse politiek rustig verder.

Nee, er zou dus géén noodwet moeten komen. Brexit zou de ogen van – met name de confessionele en de rechtse – Nederlandse politiek moeten openen. Wat nu voor de Nederlanders in Groot-Brittannië bittere werkelijkheid dreigt te worden, willen veel Nederlanders over de hele planeet graag voorkomen door een dubbele nationaliteit. Er is geen “unieke situatie”. Er moet een algemene wetswijziging komen die de zekerheden van Nederlanders in het buitenland beter regelt door het toestaan van een dubbele nationaliteit.

Sneeuw

De afgelopen dagen kreeg ik van diverse familieleden de vraag, of alles wel goed met ons is en of we geen last van de sneeuw hebben. Het lijkt erop dat de Nederlandse nieuwskanalen verkondigen, dat heel Zwitserland ingesneeuwd is.

Heel Zwitserland? Nee…
Veel meer dan alleen een klein dorpje heeft weinig last van de weersomstandigheden. Daar waar de meeste Zwitsers wonen, in het Mittelland, ligt op dit moment nauwelijks of geen sneeuw. Het is er zogezegd net zulk rotweer als in Nederland.
Sneeuw ligt er wel in de bergen. Rond Kerst en Oud en Nieuw konden we heerlijk skiën op ons vertrouwde vakantieadres in Wallis. Ook daar hadden we dus geen last, maar juist plezier van de sneeuw. Er lag dan ook maar een centimeter of vijftig.

In het oosten van het land en in Oostenrijk en Beieren is de situatie anders. Daar is de afgelopen weken werkelijk heel veel sneeuw gevallen en de gevolgen daarvan heeft u in de nieuwsberichten kunnen zien.

Sinds gisterenavond vallen er overal in de bergen grote hoeveelheden sneeuw en sinds gisterenavond zorgt dat ook voor grotere problemen. Zo meldt de Rhätische Bahn, de spoorwegmaatschappij van het kanton Graubünden, dat het treinverkeer tussen Davos en Filisur, aan de noordkant van de Albulapas, richting Oberalppas, tussen Sagliains en Pontresina en tussen Chur en Arosa onderbroken is vanwege grote hoeveelheden sneeuw en/of lawinegevaar. Het anders zo mondaine St. Moritz is op dit moment vanuit Zwitserland niet per trein te bereiken. Normaalgesproken weet de Rhätische Bahn wel raad met sneeuw, dus er is daar écht wat aan de hand.

Ook op veel andere plekken is het weg- en/of treinverkeer vanwege sneeuw en/of lawinegevaar onderbroken. Ons wintersportvakantiedorpje is op dit moment van de buitenwereld afgesloten.

Overigens is dat nu ook weer niet zo heel ongebruikelijk. In de tien jaar dat we er nu komen ben ik zeker drie keer een paar dagen “ingesneeuwd” geweest. Dat klinkt dramatisch, maar is het niet. De dorpssupermarkt heeft een extra grote voorraadruimte voor dit soort situaties. Het is door de vele sneeuw en door het ontbreken van autoverkeer heel stil in het dorp. En de sneeuw is een prachtig fotomotief. Je mag alleen het dorp niet uit. En ook skiën kun je maar beter even uitstellen. Dat duurt meestal een paar dagen. In die dagen kijken de lawinedeskundigen naar de gevaarlijke punten en laten de sneeuw daar met gecontroleerde explosies naar beneden komen. Daarna gaan wegen en spoorlijnen veelal weer open.

De dorpen zelf zijn safe. Ze zijn vaak al oeroud en gebouwd op de plekken die zelden of nooit door lawines bedreigd worden. En in de moderne tijd zijn er diverse installaties gebouwd die de kans op een lawine in het dorp tot vrijwel nul terugbrengen. Het grootste risico is de elektriciteit. Als die uitvalt – bijvoorbeeld doordat een hoogspanningsmast het loodje legt – wordt het al gauw koud en ongemakkelijk.

Passieve vertalingen

Nederlands en Duits zijn talen die erg op elkaar lijken. Maar schijn bedriegt. Er zijn heel veel kleine verschillen waar zowel mens als machine het niet altijd even makkelijk mee hebben. Mocht u meer willen weten over de valkuilen tussen Duits en Nederlands waar ik als mens ingekukeld ben, dan moet u eens een borrel komen drinken. Vandaag kwam ik een leuke valkuil tegen waar Google met blote voeten was ingetrapt. Ik las een Google-recensie van een instelling die in het Duits was geschreven. De recensent was erg tevreden en meldde “Sehr nette Leute. Man wird freundlich bedient.” Google stond er – zulks aanvankelijk tegen mijn wil – op om dit voor mij te vertalen. Toen was het alsnog leuk dat Google aan het werk ging. Het resultaat van deze arbeid: “Zeer aardige mensen. Je wordt vriendelijk geserveerd.”

Eet u smakelijk.