Natuurlijk hoor ik u allereerst een uitstekend 2013 toe te wensen, te bedanken voor het lezen van mijn schrijfsels in het afgelopen jaar, en de wens uit te spreken dat u ook het komend jaar uw browser regelmatig op “Zwitserlaan” zult richten. Wel, bij deze dan!
Maar hé, ik heb kerstvakantie, laat ik u gewoon vertellen hoe je die hier doorbrengt.
Allereerst is daar Heiligabend, kerstavond. Dat is hier bij veel mensen nog een instituut. Je eet uitgebreid in familiekring, en er worden kerstcadeautjes uitgewisseld. Daarna volgt voor velen ook een bezoek aan de kerk. Als je in het koor zingt, stel je al snel vast dat het uitgebreide kersteten op kerstavond ook zo zijn nadelen heeft: je staat met een volle buik te zingen en dat wil niet. De kerkdienst eindigt steevast met Stille Nacht, Heilige Nacht. Bij voorkeur in het donker – het lied is immers zo bekend, dat je het uit je hoofd mee kunt zingen, toch? In het Nederlands wel ja…
Eerste en Tweede Kerstdag (Weihnachtstag en Stephanstag) zijn ook vrije dagen voor de meeste mensen, in de meeste kantons (zie mijn overzichtje van kantonale en nationale feestdagen elders op deze blog). Omdat het grote kerstdiner al op kerstavond wordt genuttigd is er in elk geval geen discussie over bij welke ouders op welke Kerstdagen wordt gegeten en dat is dan wel weer makkelijk. Annina en ik ontsnapten op 2e Kerstdag naar de bioscoop in het Verkehrshaus in Luzern om The Hobbit 1 in 3D en vooral in de originele versie te gaan bekijken. Wat we vermoedden, bleek waar te zijn: het boek is simpelweg te klein om drie films met een minimum aan verhaalniveau te kunnen maken. De dosis orks was voor ons dan ook wat te veel van het kwade.
Sinds 27 december hebben we Olten verruild voor de sneeuw in Wallis: we mogen weer een aantal mooie dagen doorbrengen in het vakantiehuis van Annina’s grootouders in het kleine dorpje Münster (niet te verwarren met het oord waar Bommen Berend vandaan kwam). Het weer is prachtig (overigens gold dat ook voor Olten: in de laatste drie dagen van het jaar heeft de installatie haast meer stroom opgewekt dan in de rest van de maand december) en we genieten dan ook erg van de sneeuw. Dit keer hebben we nog niet op de ski’s gestaan, maar er zijn gelukkig nog heel veel andere vormen van sneeuwpret.
Zo wilden we op 28 december over de passtraat van Oberwald richting Grimselpas gaan lopen. De eerste vier kilometer van die straat zijn ondanks de sneeuw goed begaanbaar, en vanaf Hotel Rhonequelle, dat na vier kilometer op de route ligt, kun je met een gehuurd sleetje weer terug naar beneden. Het sleetje mag je beneden laten staan, dat halen ze wel weer op. In Oberwald bleek echter dat er ook de mogelijkheid bestaat om naar de Grimselpas te gaan zonder al te veel lichamelijke inspanning: hoewel de passtraat voorbij Hotel Rhonequelle gesloten is, en de postautodienst pas in het voorjaar weer opgestart wordt, is er toch een vorm van openbaar vervoer. Er rijdt namelijk een skipiste-voertuig van Oberwald omhoog, door de sneeuw, naar de Grimselpas. Het voertuig maakt meteen een “piste” zodat je vervolgens vanaf de Grimselpas een veertien kilometer lange afdaling per slee naar Oberwald kunt maken.
Heel eenvoudig is het allemaal niet, zelfs niet voor een pistevoertuig. Het ding dat ons bij Hotel Rhonequelle kwam ophalen, moest er na enige tijd de brui aan geven. Maar even later verscheen aan de horizon een tweede voertuig, dat groter was en er wel doorkwam. Het kwam van de Grimselpas af naar beneden, en de bestuurder opende het raampje met de vraag “Dat zijn jullie twee zeker, die mee naar boven willen?” Wel, als het niet te veel moeite is, graag. En even later melden wij ons dan bij Hotel Grimselblick – waarvan akte:
Pistevoertuig blijkt het algemeen gangbare vervoermiddel in de winter op de pas te zijn. De bestuurder meldt namelijk dat hij nog even iemand moet ophalen bij het Kraftwerk en dan terugkomt om ons naar het hoogste punt te brengen, zodat we dan met een sleetje naar beneden kunnen. We brengen de tijd door in Hotel Grimselblick achter heerlijke warme chocolademelk.
We krijgen het dringende advies het sleetje met een hand aan een riem vast te houden, en met de andere hand de rem zonodig te bedienen. Als gevolg daarvan is er van onze afdaling geen beeldmateriaal overgeleverd. Op de volgende foto ziet u Annina op het station van Oberwald, bij de vertreksporen van de stoomtrein. Het moge duidelijk zijn dat deze trein alleen in de zomer rijdt: Grund dafür ist Schneefall…
De volgende dag brengen we wandelend door. Er ligt een prachtige Winterwanderweg door het hele Rhonedal van Oberwald naar Niederwald, min of meer langs de spoorlijn, zodat we voertuigen als Glacier-Expressen konden aantreffen
en ook treinspotters:
Zwitserlaan 
Reblogged this on ZWITSERLAND SWITZERLAND SCHWEIZ.
Mooie foto’s!!!